آیة الکرسی

در اواخر سوره بقره آیه 255 به نام آیة الکرسی نامیده شده است. انتخاب این نام برای این آیه مبارکه به مناسبت کلمه (کرسی) است که در آیه آمده است طبق روایاتی که از طرق سنی و شیعی رسیده است شخص رسول اکرم این آیه را آیة‌الکرسی خوانده، سپس دیگران از آن حضرت پیروی کرده‌اند به مرور این نام زبان‌زد اصحاب و تابعین گردید.

در آیة‌الکرسی پروردگار عالم، خود را با صفات عالی? که شایسته معبود واقعی است معرفی نموده و از حیات و قیّومیت و مالکیت و علم و قدرت لایزال خویش سخن گفته است در این آیه شانزده بار از خداوند بزرگ سخنان به میان آمده است که در تمام قرآن شریف چنین آیه‌ای وجود ندارد.

مضامین عمیق و رفیع این آیه شریفه در تمام اعصار و برای همه انسان‌هائی که طالب حق و سعادتند بهترین درس یکتاپرستی و عالی‌ترین راهنما برای نجات از اسارت شرک و پرستش‌های موهوم است دربار? ارزش معنوی آیةالکرسی روایات بسیاری از رسول اکرم (ص) و ائمه طاهرین رسیده است که بعضی از آن روایات را نقل می‌گردد:

رسول اکرم (ص) می‌فرماید:

«بزرگ‌ترین ایه قرآن کریم آیةالکرسی است» (روح‌المعانی، ج 3، ص 10)

علی (ع) می‌فرماید:

«اگر از آثار معنوی این آیه شریفه آگاه می‌بودید، در هیچ حال آن را ترک نمی‌کردید»

پیغمبر اکرم (ص) فرمود:

«آیةالکرسی از گنجینه‌ای در زیر عرش به من عطا شده است و قبل از من به هیچ پیغمبری عطائی نشده است.» (روح‌المعانی، ج 3، ص 10)

رسول اکرم (ص) خطاب به علی (ع) فرمود:

«قرآن کلام برتر و بزرگ است و سور? بقره سید قرآن و آیةالکرسی سید بقره است»

سپس فرمود:

«در آیة الکرسی پنجاه کلمه است و در هر کلمه پنجاه برکت و خیر وجود دارد» (همان)

آثار دعا

 شرح آثار دعا در زندگی فردی و اجتماعی چیست

1-نزدیکی به خدا:

«دعا موجب کمال نفس و قرب به خداست. امام صادق (ع) می‌فرماید: هیچ گاه دعا را ترک نکنید، زیرا عملی را پیدا نمی‌کنید که مانند دعا موجب نزدیکی به خدا باشد.» (1)

حضرت در جای دیگر می‌فرماید: « نزد خدا مقاماتی است که بدون دعا و درخواست کردن کسی به آن نمی‌رسد.» (2)

2-شناخت خدا:

دعا درس تمام عیار خدا شناسی و کلاس توحید و عرفان است.

وقتی نام‌های پروردگار مانند رحمان و رحیم و سمیع و بصیر را به زبان جاری می‌کنیم، اولاً توجه می‌کنیم که پروردگاری مهربان و شنوا و بینا و آمرزنده داریم، در نتیجه امیدوار به رحمت و آمرزش او می‌شویم. 

 ثانیاً دعا کننده سعی می‌کند صفات خدایی را در خود ایجاد و تقویت نماید. نیز کوشش می‌کند با همگان مهربان و باگذشت باشد. با دعا انسان از یک سو به مبدأ و معاد متصل می‌شود و از سوی دیگر فقر و نیاز ذاتی او ظاهر می‌گردد.

3- سرکوبی نفس:

نیایش‌گر با ایستادن در پیشگاه حق و با توجه به کبریایی او، در خود، خضوع و خشوع احساس می‌کند و خدا را به بزرگی یاد می‌کند. فقط دعا است که فروتنی توأم با مناعت و عزت نفس می‌آورد.

4-یاد خدا:

در دعاهای وارده نمی‌توان دعایی را یافت که از ذکر و یاد خدا خالی باشد. بعضی از اهل معرفت گفته‌اند: انسان در دعا و سؤال از خداوند باید حاجت و خواسته‌اش را وسیله ذکر قرار دهد، نه آن که ذکر را وسیله حاجت، یعنی حاجت باید مقدمه برای ذکر باشد. (3)

5-درک لذت سخن گفتن با محبوب:

مؤمن با دعای خویش، لذت مکالمه با محبوب را ادراک می‌کند. افتخاری بالاتر از این نیست که بنده بدون واسطه با معبود خود درد‌ دل کند. در این صورت است که دعا کننده حاجتش را از یاد می‌برد. امام صادق (ع) می‌فرماید:« هر گاه دعا کردم و مرا اجابت کرد، عرض حاجت خود رافراموش کردم، چون اجابت کردن حق تعالی، اعظم و اجل است ،اگر چه بنده از خدا جمیع نعمت های ابدی بهشت را بخواهد.» (4)

6-پاکی و پاکیزگی:

دعا کننده در موقع دعا، بایدادامه مطلب...

 ایا جن جسم دارد ومی تواند کسی را اذیت کند ؟

 جن موجودی است که هرچند دارای روح وجسم البته با قابلیت های ویژه خود است اما در شرائط عادی از حس ما پنهان است . از آیات قرآن استفاده می‏شودکه جن مکلّف به تکالیف الهی است. درباره جن افسانه‏ها و داستان‏های خرافی بسیاری ساخته‏اند، ولی اصل وجود آن و صفات ویژه‏ای که در قرآن برای جن آمده، مطلبی است که هرگز با علم و عقل مخالف نیست.

 جن‏ها مانند انسان‏ها دارای دو گروهند: مؤمنان صالح و کافران سرکش.

ویژگی‏های ذیل در مورد جن از آیاتی از قرآن استفاده می‏شود:

 1- موجودی است که از شعله آتش آفریده شده، بر خلاف انسان که از خاک آفریده شده.(1)

 2- دارای علم و ادراک و تشخیص حق از باطل و قدرت منطق و استدلال است.(2) 3- دارای تکلیف و مسئولیت است.(3)

 4- گروهی از آن‏ها مؤمن صالح و گروهی کافرند.(4)

 5- دارای حشر و نشر و معادند.(5)

 6- قدرت نفوذ در آسمان‏ها و خبرگیری و استراق سمع داشتند و بعداً منع شدند.(6) 7- با بعضی از انسان‏ها ارتباط برقرار می کردند و با آگاهی محدودی که نسبت به بعضی از اسرار نهایی داشتند، به اغوای انسان‏ها می پرداختند.(7)

 8- میان آن‏ها افرادی یافت می شوند که از قدرت زیادی برخوردارند، همان گونه که میان انسان‏ها چنین است.(8)

 9- قدرت بر انجام بعضی از کارهای دشوار از جمله کارهای مورد نیاز انسان را دارند.(9)

10- خلقت آن‏ها روی زمین قبل از خلقت انسان‏ها بوده است.(10)

 از آیات استفاده می‏شود بر خلاف آن چه میان مردم مشهور است و آن‏ها را "از ادامه مطلب...

کودکی که به اذن خدا زبان به حق گشود

در سال ششم هجری میان پیامبر و کفار مکه قرار دادی امضا شد که در آن هر دو طرف صلحی به مدت ده سال را پذیرفته بودند دو سال از این پیمان گذشته بود که روزی یکی از کفار هم‌پیمان قریش با سرودن شعری توهین آمیز بر پیامبر اسلام اهانت کرد. این عمل بر قبیله خُزاعه که هم‌پیمان پیامبر بودند گران آمده و موجب درگیری میان دو طرف گردید،ابوسفیان به ناچار برای میانجی‌گری نزد امیرمؤمنان، علی علیه السلام رفت و از او خواست که پیش پیامبر اکرمصلی الله علیه و آله و سلم شفاعت نماید.

علی علیه السلام در جواب فرمود: پیامبر خدا با شما پیمانی بست و هرگز از پیمانش برنمی‏گردد... در این هنگام، حضرت فاطمه علیهما السلام در پشت پرده ایستاده بود و امام حسن علیه السلام که کودک چهارده ماهه‌ای بیش نبود پیش او بود، ابوسفیان خواست که حضرت فاطمه(س) اجازه دهد امام حسن،علیه السلام  نزد پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم از ابوسفیان شفاعت کند. با شنیدن این سخن، امام حسنعلیه السلام  نزد ابوسفیان رفت و با یک دست بر بینی او و با دست دیگر بر محاسن او زد و خداوند او را به زبان آورد تا بگوید:

« ای ابوسفیان! بگو جز خدای یکتا خدایی نیست و محمد رسول خداست، تا من (برایت) شفاعت کنم.»

 علی علیه السلام فرموند:

« سپاس و ستایش خداوندی را که در خاندان محمدصلی الله علیه و آله و سلم  از میان خودشان کسی را مانند یحیی بن زکریاصلی الله علیه و آله و سلم  قرار داد.»

(که در کودکی به اذن خدا زبان به حق گشود) و آیه 12 سوره مریم را تلاوت نمود.

در پناه لطف حق باید گریخت

و توصیه قرآن کریم نیز همین است:

فاذا قرات القرآن فاستعد بالله من الشیطان الرجیم

وقتی که قرآن می‏خوانی از شر شیطان دست به دامان خداوند باش

از این‏رو گفته‏اند: یکی از آداب خواندن قرآن کریم استعاذه است.

«استعاذه» از ریشه «عوض» و یا «عیاض» بوده و به معنای چسبیدن و پیوستن است، و به خداوند استعاذه کردن به معنای دست به دامان او شدن است.

و خداوند نیز پناه خواهد داد زیرا که پناه ‏دهنده و ایمنی بخش است.

پس بنابراین استعاذه گفتن نیست بلکه حرکت و اقدام است درست مثل وقتی که رگ‏بار تگرگ بی‏وقفه می‏بارد تو نمی‏گویی پناه می‏برم به سقف بلکه با شتاب تمام خود را به زیر سقف می‏کشانی، و این همان معنی استعاذه و پناه بردن است.

پس اگر قرآن کریم می‏گوید:

هنگام خواندن قرآن استعاذه کن و به خداوند پناه ببر، نه به این معناست که اعوذ بالله بگو، اگر چه گفتن این سخن نیز سنت پیامبر بوده و مستحب است، اما در اینجا منظور آن است که به سوی خداوند حرکت کن و خود را دامن کشان به دامان او برسان.

 انتظار چیست؟
اسلام که تعلیمات و هدایتهایش بر اساس فلسفه‏های عمیق و صحیح اجتماعی و واقعی قرار دارد، اصل انتظار و نگاه به سوی آینده را، پشتوانة بقای جامعه‏ای مسلمان و محرک احساسات و مهیّج روح فعالیّت و اقدام قرار داده است؛ و انتظار آیندة بهتر، و عصر فتح و گشایش و فرج را برترین اعمال شمرده است و رهبر عظیم‏الشأن آن در حدیث شریف:
«أَفْضَلُ أَعْمالِ أُمَّتی اِنْتِظارُ الْفَرَجِ» (تحف العقول عن الرسول،37)
[برترین کارهای امّتم انتظار است.]
انتظار فرج را افضل اعمال امت خود معرفی فرموده است.
قرآن مجید در آیات متعدّدی، مسلمانان را به انتظار آینده گذارده و آیندة بهتر را به این امت نوید داده است و آینده گرائی را تعلیم می‏فرماید.
از جمله در این آیه نوید می‏دهد که هرگاه خطر ارتجاع پیش آید و از مسلمانان، افرادی مرتد و بی‏دین شوند و از دین برگردند، خدا قوم و گروهی را می‏آورد که آنان را دوست می‏دارد و آنها خدا را دوست می‏دارند، نسبت به مؤمنان فروتن هستند، نسبت به کفار، عزیز و غالب و خوددار و غیر قابل انعطاف می‏باشند، در راه خدا جهاد می‏کنند و از ملامت و سرزنش ملامت کنندگان بیم ندارند؛ که آیة ذیل مشعر بر این مطلب است؛
«یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا مَنْ یَرْتَدَّ مِنْکُمْ عَنْ دینِهِ فَسَوْفَ یَأْتِی اللهُ بِقَوْمٍ یُحِبُّهُمْ وَ یُحِبُّونَهُ أَذِلَّةِ عَلَی الْمُؤْمِنینَ أَعِزَّةٍ عَلَی الْکافِرینَ یُجاهِدُونَ فی سَبیلِ اللهِ، وَ لا یَخافُونَ لَوْمَةَ لائِمْ ذلِکَ فَضْلُ اللهِ یُؤْتیهِ مَنْ یَشاءُ وَ اللهُ واسع عَلیمٌ» مائده/54