محبت و عطابخشی اهل بیت علیهم السلام به ویژه امام حسن مجتبی علیه السلام زبانزد عام و خاص گردیده بود. او که دارای قلبی پاک و رؤوف و پر مهر نسبت به دردمندان و تیره‌بختان جامعه داشت، همانند پدرش علی بن ابی طالب علیه‌السلام با خرابه‌نشینان دردمند و اقشار مستضعف و کم درآمد همراه و همنشین می‌شد، درد دل آنان را با جان و دل می‌شنید و به آن، ترتیب اثر می‌داد و در این حرکت انسان‌دوستانه جز خدا را نمی‌دید و اجرش را جز از او نمی‌طلبید و او بارزترین مصداق آیه شریفه ذیل بود:.
"الَّذینَ یُنْفِقُونَ أمْوالَهُم بِاللَّیْلِ وَالنَّهَارِ سِرّاً وَ عَلانِیَةً فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَلا خَوْف عَلَیْهِمْ وَلاهُمْ یَحْزَنُونَ‏" (1)؛
 آنانی که اموال خود را شب و روز، پنهانی و آشکارا انفاق می‌کنند، مزدشان در نزد پروردگارشان خواهد بود، نه ترسی و نه غم و اندوهی بر دل آن‌ها راه پیدا خواهد کرد.
از این روی هر ناتوان و ضعیف و درمانده‌ای درِ خانه آن حضرت را می‌کوبید. چه بسا افرادی از شهر و دیارهای دیگر به امید دستگیری امام مجتبی علیه السلام به مدینه منوره می‌آمدند و از آن دریای جود و کرم بهره می‌جستند. در میان مستمندان سادات و غیرسادات و در راه ماندگان و از راه رسیدگان و ... دیده می‌شد. گاه بر اساس خواسته آنان، هزینه سفر، ازدواج و زندگى، هزینه مداوای مریض و دیگر نیازمندی‌های آنان را پرداخت می‌نمود و گاه بدون هیچ گونه پرسش بر آنان ترحم می‌کرد.

کمک و دستگیری از مستمندان، سالخوردگان و فقرا از سوی آن حضرت، در دوران حاکمیت امیرالمؤمنین علیه السلام و حکومت خود در کوفه و مدینه و بعد از آن به دو صورت انجام می‌گرفت: ادامه مطلب...

 «اللّهمّ زَینّی فیهِ بالسّتْرِ والعَفافِ واسْتُرنی فیهِ بِلباسِ القُنوعِ والکَفافِ واحْمِلنی فیهِ على العَدْلِ والإنْصافِ وامِنّی فیهِ من کلِّ ما أخافُ بِعِصْمَتِکَ یا عِصْمَةَ الخائِفین»1
«خدایا زینت ده مرا در آن با پوشش و پاکدامنى و بپوشانم در آن جامه قناعت و خوددارى و وادارم نما در آن بر عدل و انصاف و آسوده‌ام دار در آن از هر چیز که می‌ترسم به نگاهدارى خودت اى نگه‌دار ترسناکان.»
عفت نفس چیست
آیت‌الله مجتهدی تهرانی در شرح «اللّهمّ زَینّی فیهِ بالسّتْرِ والعَفافِ» می‌گوید: خدایا روزی کن من را در ماه رمضان و به دو چیز زینت بده، ستر و عفاف، ستر یعنی اینکه گناهان مردم را مخفی کنم. به ما چه ارتباطی دارد که فلانی عیب دارد؟ خوش به حال بنده‌ای که به عیب خودش می‌پردازد و به عیب دیگران کاری ندارد. اگر رفیقت هم عیب دارد به کسی نگو. غیبت حرام است و عمل چهل روز را از بین می‌برد و اعمال خوب غیبت کننده را در نامه اعمال شخص غیبت شونده می‌نویسند.
وی می‌افزاید: خوبی‌های مردم را بیان کنید. مثلاً درباره انقلاب، خوبی‌های آن را بیان کنید. مراجع تضعیف انقلاب را جایز نمی‌دانند. اگر کسی پشت انقلاب حرف بزند و انقلاب را تضعیف کند و آمریکا بیاید، وضع ما بد می‌شود، باز اگر خدای ناکرده انقلاب بد باشد آنها از بد، بدترند.
این استاد اخلاق ادامه داد: آن‌ها که به عیب دیگران کاری ندارد، بهترین زینت را دارند. حدیث داریم خوش به حال کسی که به عیب خود پرداخته به عیب دیگران کاری ندارد.
وی در ادامه اظهار می‌کند:

ادامه مطلب...

شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِی أُنزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ هُدًی لِّلنَّاسِ وَبَینَاتٍ مِّنَ الْهُدَی وَالْفُرْقَانِ...1

ماه رمضان، ماهی است که قرآن در آن نازل شده است ،قرآن کتابی  هدایتگر مردم همراه با دلایل روشن هدایت و وسیله تشخیص حق از باطل است،‌ پس هر کس از شما این ماه را دریابد، باید روزه بگیرد و آن‌کس که بیمار یا در سفر باشد، روزهای دیگری را به همان تعداد روزه بگیرد، خداوند برای شما آسانی می‌خواهد و برای شما دشواری نمی‌خواهد (این قضای روزه) برای آن است که شما مقرر روزها را تکمیل کنید و خدا را بر اینکه شما را هدایت کرده، به بزرگی یاد کنید، باشد که شکرگزار شوید.
در وسائل الشیعه برای اخلاق روزه‌دار در ضمن روایت مفصلی می‌خوانی: «روزه‌دار باید از دروغ، ‌گناه، مجادله، حسادت، غیبت، ‌مخالفت با حق، فحش و سرزنش و خشم، طعنه و ظلم و مردم‌آزاری، غفلت، معاشرت با فاسدان، سخن چینی و حرام خواری، دوری کند و نسبت به نماز، صبر و صداقت داشته و به یاد قیامت توجه خاص داشته باشد.
شرط حضور در این مهمانی ادامه مطلب...

دل را ز بی خودی سر از خود رمیدن است                     جان را هوای از قفس تن پریدن است
 از بیم مرگ نیست که سرداده ام فغان                            بانگ جرس زشوق به منزل رسیدن است
 دستم نمی رسد که دل از سینه برکنم                     باری علاج شکر گریبان دریدن است
 شامم سیه تر است ز گیسوی سرکشت                      خورشید من برآی که وقت دمیدن است
 سوی تو ای خلاصه گلزار زندگی                        مرغ نگه در آرزوی پرکشیدن است
 بگرفته آب و رنگ زفیض حضور تو                                 هرگل دراین چمن که سزاوار دیدن است
 با اهل درد شرح غم خود نمی کنم                     تقدیر قصه دل من ناشنیدن است
 آن را که لب به جام هوس گشت آشنا                             روزی (امین) سزا لب حسرت گزیدن است

بنازم ماه شعبان را که با شادى قرین باشد                        در او میلاد عباس و حسین و ساجدین باشد
 به نیمه چون رسد شعبان مهش تابنده تر گردد                    چرا چون چشم زهرا روشن از روى پسر گردد
 شعف در نیمه شعبان به قلب عاشقان باشد                 جهان در انتظار مهدى صاحب زمان باشد.

اعیاد شعبانیه مبارک باد

                                            تمام لذت عمرم همین است     که مولایم امیرالمومنین است
شاعر معروف جلال الدین بلخی معروف به مولوی درباره اخلاص اخلاص حضرت علی علیه السلام در کتاب  مثنوی خود از مثال زده وبعد شعری در این باره سروده است .
البته بطور خلاصه عرض کنم :
 در جنگ خندق وقتی حضرت علی علیه السلام به  عمر بن عبدود (قهرمان جبهه کفر بود)  غلبه پیدا کرد عمرد بن عبدود به صورت حضرت علی علیه السلام اب دهن پرتاب کرد  حضرت برای اینکه بخاطر بی ادبی سر از بدن او جدا نکند وفقط وفقط به خاطر خدا  سر را از بدن ان ملعون جدا کرده باشد از روی سینه عمربن عبدود بلند شد وچند قدمی راه رفت تا خشمی نسبت به او نداشته باشد ؛ودوباره برگشت وسر از تن عمر بن عبدود جدا کرد بدون اینکه زرهی گران غمیمت را به عنوان غنیمت بر دارد از کنار جسدش گذشت  به طرف رسول الله باز گشت .1

شعر زیبای مولوی درباره مدح مولا علی علیه السلام

از علی آموز اخلاص عمل                         شیر حق را دان مطهر از دغل
در غزا بر پهلوانی دست یافت                    زود شمشیری بر آورد و شتافت
او خدو انداخت در روی علی                     افتخار هر نبی و هر ولی
آن خدو زد بر رخی که روی ماه                  سجده آرد پیش او در سجده‌گاه
در زمان انداخت شمشیر آن علی              کرد او اندر غزااش کاهلی
گشت حیران آن مبارز زین عمل                 وز نمودن عفو و رحمت بی‌محل
گفت بر من تیغ تیز افراشتی                     از چه افکندی مرا بگذاشتی
آن چه دیدی بهتر از پیکار من                     تا شدی تو سست در اشکار من
آن چه دیدی که چنین خشمت نشست      تا چنان برقی نمود و باز جست
آن چه دیدی که مرا زان عکس دید              در دل و جان شعله‌ای آمد پدید

ادامه مطلب...

امامت از اصول دین است یا...

با توجه به اعتقاد شیعه و این حدیث که از حضرت رسول اکرم( صلی الله علیه اله) که می فرماید (هر کس بمیرد و امام زمانش را نشناسد به مرگ جاهلیت مرده است)و حدیث های دیگر؛ امامت از اصول دین باید باشد چون هر فردی باید امام زمانش را بشناسد و به او هم اعتقاد داشته باشد و اگر غیر این باشد در مرگ جاهلی مرده است .1چون امام و جانشین پیامبر(صلّی الله علیه و آله ) عهده دار مسئولیت جامعه اسلامی در ابعاد علمی،دینی، اعتقادی، فقهی، سیاسی، اجتماعی و ...می باشد 

بنابراین یکی از اموری که بر مسئله امامت مترتب می گردد مسائل اعتقادی در احکام فقهی و سایر قوانین اجتماعی و اقتصادی است که امت اسلامی در هر زمانی به آن نیازمند می باشد، و به همین جهت شیعیان بر طبق فرمایش پیامبر اسلام ( صلّی الله علیه و آله)که فرمود: « من شهر علمم و علی باب آن است هر که شهر را بخواهد باید از در آن وارد شود»2 از علم و رهنمودهای فقهی و اعتقادی اهل بیت (علیه السلام) برخوردارند،

ادامه مطلب...