انس دایمى با دعا
این نمک نشناسى است که انسان در مواقع گرفتارى و هجوم مشکلات به درگاه الهی التجاء و انابه کند و همین که حاجتش برآورده شد و به مرادش رسید دست از دعا و نیایش بردارد و از آن بدتر گاهى ناسپاسى و طغیان کند.
«وَ إِذا مَسَّ الْإِنْسانَ ضُرٌّ دَعا رَبَّهُ مُنِیباً إِلَیهِ ثُمَّ إِذا خَوَّلَهُ نِعْمَةً مِنْهُ نَسِى ما کانَ یدْعُوا إِلَیهِ مِنْ قَبْلُ»؛
چون انسان را سختى رسید پروردگار خویش را بخواند و سوى او بازگردد وچون خدا نعمتى از جانب خویش بدو دهد آن سخت را که سابقاً خدا را به رفع آن می‌خواند فراموش کند.
طلب مغفرت و رحمت
در تمام قرآن 9 مورد به قهر خداوند، 20 مورد به سخط او، 13 مورد به انتقام حقتعالی اشاره شده، در حالى که به فضل حضرت پروردگار 107 مورد و به غفران و مغفرت 180 مورد و به رحمت او 352 مرتبه اشاره گردیده است. البته به غیر از 113 بارى که اوّل سوره‌هاو در سورة نمل دو بار قرار گرفته و این همه گواه این حقیقت است که اى بندگان الهى خود را زیر چتر رحمت خداوند مهربان و رؤف قرار دهید که خود فرموده است:
کتب على نفسه الرّحمة؛ یعنى رحمت را براى خود نوشته و واجب کرده است پس انسان همواره باید طلب مغفرت و رحمت کند، چنان که از آیات زیادى بر می‌آیدادامه مطلب...