گفتم: چقدر احساس تنهایی می‌کنم
گفتی:( فانی قریب -بقره/186)
 گفتی :من که نزدیکم

گفتم: تو همیشه نزدیکی؛ من دورم… کاش می‌شد بهت نزدیک شم …
گفتی: و اذکر ربک فی نفسک تضرعا و خیفة و دون الجهر من القول بالغدو و الأصال (اعراف116)
هر صبح و عصر، پروردگارت رو پیش خودت، با خوف و تضرع، و با صدای آهسته یاد کن

گفتم: این هم توفیق می‌خواهد!
گفتی: ألا تحبون ان یغفرالله لکم  (نور/22)
دوست ندارید خدا ببخشدتون؟!

گفتم: معلومه که دوست دارم منو ببخشی …
گفتی: و استغفروا ربکم ثم توبوا الیه  (هود/52)
 پس از خدا بخواید ببخشدتون و بعد توبه کنید

گفتم: با این همه گناه… آخه چیکار می‌تونم بکنم؟     
گفتی: الم یعلموا ان الله هو یقبل التوبة عن عباده  (توبه/104)
مگه نمی‌دونید خداست که توبه رو از بنده‌هاش قبول می‌کنه؟!

گفتم: دیگه روی توبه ندارم ...
گفتی: الله العزیز العلیم غافر الذنب و قابل التوب  (غافر/3 )
(ولی) خدا عزیزه و دانا، او آمرزنده‌ی گناه هست و پذیرنده‌ی توبه

گفتم: با این همه گناه، برای کدوم گناهم توبه کنم؟ 
گفتی: ان الله یغفر الذنوب جمیعا (زمر/53)
     .:: خدا همه‌ی گناه‌ها رو می‌بخشه

گفتم: یعنی بازم بیام؟ بازم منو می‌بخشی؟

گفتی: و من یغفر الذنوب الا الله (آل عمران/135)
 به جز خدا کیه که گناهان رو ببخشه؟
گفتم: نمی‌دونم چرا همیشه در مقابل این کلامت کم میارم! آتیشم می‌زنه؛ ذوبم می‌کنه؛ عاشق می‌شم! …  توبه می‌کنم
گفتی: ان الله یحب التوابین و یحب المتطهرین(بقره/222)
 خدا هم توبه‌کننده‌ها و هم اونایی که پاک هستند رو دوست داره
ناخواسته گفتم: الهی و ربی من لی غیرک 
    گفتی: الیس الله بکاف عبده  (زمر/36)
 خدا برای بنده‌اش کافی نیست؟

گفتم: در برابر این همه مهربونیت چیکار می‌تونم بکنم؟
گفتی:یا ایها الذین آمنوا اذکروا الله ذکرا کثیرا و سبحوه بکرة و اصیلا هو الذی یصلی علیکم و ملائکته لیخرجکم من الظلمت الی النور و کان بالمؤمنین رحیما  (احزاب/43) ::.
ای مؤمنین! خدا رو زیاد یاد کنید و صبح و شب تسبیحش کنید. او کسی هست که خودش و فرشته‌هاش بر شما درود و رحمت می‌فرستن تا شما رو از تاریکی‌ها به سوی روشنایی بیرون بیارن . خدا نسبت به مؤمنین مهربونه

شرایط استجابت دعا
در قرآن نکات مهمى دیده می‌شود که حکایت از شرایط استجابت می‌کندکه خلاصه وار اشاره می‌شود:
1. معرفت و باور به این که پروردگار مالک على الاطلاق است و همه چیز را در دست قدرت خویش دارد و اگر اراده کند پیچیده‌ترین گره‌ها را باز می‌کند.
«تَبارَکَ الَّذِى بِیدِهِ الْمُلْکُ وَ هُوَ عَلى کُلِّ شَی‏ءٍ قَدِیرٌ»؛
بزرگ است آن که سلطنت به کف اوست و او به همه چیز تواناست.
2. دل را مصفّا کردن، حساسیت و عظمت دل نسبت به سایر اعضا بر کسی پوشیده نیست و بی‌تردید وقتى دل مصفّا شد دعا اثر می‌بخشد.
« أُولئِکَ کَتَبَ فِى قُلُوبِهِمُ الْإِیمانَ وَ أَیدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ»؛
این مردم پایدارندکه خدا بر دلهایشان نور ایمان انگاشته و بروح قدس الهى آنها را مؤید و منصور گردانیده است».
3. استفاده از لقمه حلال؛ شاید بعضى توجه نداشته باشند که خوردن مال حرام چه اثرات سوء بر وجودشان می‌گذارد و چگونه راه استجاب دعا را مسدود می‌نماید؛
« وَ لا تَأْکُلُوا أَمْوالَکُمْ بَینَکُمْ بِالْباطِلِ وَ تُدْلُوا بِها إِلَى الْحُکَّامِ لِتَأْکُلُوا فَرِیقاً مِنْ أَمْوالِ النَّاسِ بِالْإِثْمِ وَ أَنْتُمْ تَعْلَمُونَ»؛
مال یکدیگر را بناحق نخورید و کار را به محاکمه قاضیان نیفکنید که به وسیلة رشوه و زور پاره‌اى اموال مردم را بخورید با این که شما آگاهى دارید.
4. تضرع و انابه: «ادعوا ربّکم تضرّعاً و خفیةً»؛
پروردگار خویش را با تضرع وزارى و در نهان بخوانید.

اخلاص در دعا
اخلاص در دعا به خاطر تفاوت درک و شناخت افراد مراتبى دارد. بعضى در این مقام هستند که انگیزه را از دعا خواندن از مقاصد مادى و دنیوی پاک کنند و با توجه به ثواب و عقاب اعمال و به قصد رسیدن به حور و غلامان و قصرهاى آخرت و ترس از عذاب دوزخ دعا می‌خوانند و به همین علت در کتابهاى دعا جستجو می‌کنند و هر دعایى که ثواب اخروی بیشترى داشت انتخاب می‌کنند.
و برخى پا را فراتر نهاده و بدون طمع رفتن به بهشت و یا ترس از آتش جهنم، بلکه فقط جهت برقرارى ارتباط با معبود و انس با حضرتش دعا می‌خوانند که این گروه از احرار و آزادگانند.
«قل انّ صلاتى و نسکى و محیاى و مماتى لله رب العالمین»؛
بگو اى پیامبر همانا نماز و طاعات و کلیة اعمال من و زندگى و مرگ من همه براى خداست، که پروردگار جهانیان است.
حضرت امیر المؤمنین على علیه السّلام عبادتهاى مردم را به سه دسته تقسیم می‌فرمودند:
انّ قوماً عبدوا الله رغبةً فتلک عبادة التجار:
گروهی خداوند را به امید بهشت عبادت کردند که آن عبادت بازرگانان است.
انّ قوماً عبدوا الله رهبةً فتلک عبادة العبید:
و گروهى خداوند را از ترس جهنم عبادت کردند که آن عبادت بردگان است.
انّ قوماً عبدوا الله شکراً عبادة الاحرار و گروهى خداوند را عبادت کردند از روی شکر و سپاس که آن عبادت آزادگان است.
قصه همه وصل حور و خلد برین است غایت مقصود ما نه آن و نه این است

التماس دعا...

عجب رسمیه رسم زمونه

قصه برگ و باد خزونه

میرن آدما از اونا فقط

       خاطره هاشون به جا میمونه

     کجاست اون کوچه

   چی شد اون خونه

      آدماش کجان خدا میدونه

      بوتهء یاس بابا جون هنوز

    گوشهء باغچه توی گلدونه

        عطرش پیچیده تا هفتا خونه

         خودش کجاهاست خدا میدونه

        میرن آدما از اونا فقط

        خاطره هاشون به جا میمونه 

        تسبیح و مهر بی بی جون هنوز

     گوشهء طاقچه توی ایونه

  خودش کجاهاست خدا میدونه

 خودش کجاهاست خدا میدونه

  میرن آدما از اونا فقط

     خاطره هاشون به جا میمونه

      پرسید زیر لب یکی با حسرت

       پرسید زیر لب یکی با حسرت

          از ماها بعدها چه یادگاری میخواد بمونه

    خدا میدونه

 میرن آدما از اونا فقط

خاطره هاشون به جا میمونه

میرن آدما از اونا فقط

آثار دعا

 شرح آثار دعا در زندگی فردی و اجتماعی چیست

1-نزدیکی به خدا:

«دعا موجب کمال نفس و قرب به خداست. امام صادق (ع) می‌فرماید: هیچ گاه دعا را ترک نکنید، زیرا عملی را پیدا نمی‌کنید که مانند دعا موجب نزدیکی به خدا باشد.» (1)

حضرت در جای دیگر می‌فرماید: « نزد خدا مقاماتی است که بدون دعا و درخواست کردن کسی به آن نمی‌رسد.» (2)

2-شناخت خدا:

دعا درس تمام عیار خدا شناسی و کلاس توحید و عرفان است.

وقتی نام‌های پروردگار مانند رحمان و رحیم و سمیع و بصیر را به زبان جاری می‌کنیم، اولاً توجه می‌کنیم که پروردگاری مهربان و شنوا و بینا و آمرزنده داریم، در نتیجه امیدوار به رحمت و آمرزش او می‌شویم. 

 ثانیاً دعا کننده سعی می‌کند صفات خدایی را در خود ایجاد و تقویت نماید. نیز کوشش می‌کند با همگان مهربان و باگذشت باشد. با دعا انسان از یک سو به مبدأ و معاد متصل می‌شود و از سوی دیگر فقر و نیاز ذاتی او ظاهر می‌گردد.

3- سرکوبی نفس:

نیایش‌گر با ایستادن در پیشگاه حق و با توجه به کبریایی او، در خود، خضوع و خشوع احساس می‌کند و خدا را به بزرگی یاد می‌کند. فقط دعا است که فروتنی توأم با مناعت و عزت نفس می‌آورد.

4-یاد خدا:

در دعاهای وارده نمی‌توان دعایی را یافت که از ذکر و یاد خدا خالی باشد. بعضی از اهل معرفت گفته‌اند: انسان در دعا و سؤال از خداوند باید حاجت و خواسته‌اش را وسیله ذکر قرار دهد، نه آن که ذکر را وسیله حاجت، یعنی حاجت باید مقدمه برای ذکر باشد. (3)

5-درک لذت سخن گفتن با محبوب:

مؤمن با دعای خویش، لذت مکالمه با محبوب را ادراک می‌کند. افتخاری بالاتر از این نیست که بنده بدون واسطه با معبود خود درد‌ دل کند. در این صورت است که دعا کننده حاجتش را از یاد می‌برد. امام صادق (ع) می‌فرماید:« هر گاه دعا کردم و مرا اجابت کرد، عرض حاجت خود رافراموش کردم، چون اجابت کردن حق تعالی، اعظم و اجل است ،اگر چه بنده از خدا جمیع نعمت های ابدی بهشت را بخواهد.» (4)

6-پاکی و پاکیزگی:

دعا کننده در موقع دعا، بایدادامه مطلب...