در چادری کوچک درگوشه ای از بیابان مادری یک چشمش به درچادراست که شاید شوهرش تکه نانی بیاورد و چشم دیگرش به چشمان کودک 2 ساله اش است که فقط پاره ای از استخوان از او مانده است و هر لحظه ممکن است نفسش قطع بشود آخر کودکش فقط سه روز پیش یک تکه نان خورده است...
مادر دیگر اشکی برایش نمانده چرا خود او دو هفته است که حتی یک قطره آب هم نخورده است.
پدر وارد چادر میشود، سراسیمه دست دختر 5 ساله دیگرش را میگیرد و به همسرش میگوید سریع بچه را بلند کن که 5 کیلومتر آنطرف تر نیرو های امداد رسانی آمداند.
در طول مسیر مادر بدنش بی حس میشود و کودک از دستش به زمین می افتد . پدر سریع کودک را از زمین بر میدارد و به همسرش کمک میکند. دختر 5 ساله خیلی آرام راه می آید و مدام میگوید آب...
کودک 2 ساله در بغل های پدرتکانی میخورد. کودک جان داد .پدر برمیگردد تا ببیند همسرش کنار او هست یا نه، میبیند که او هم چند متر عقب تر بیهوش بر زمین افتاده است.
کودک 2 ساله اش را همان جا خاک میکند تا لاشخور ها بدنش راتکه پاره نکنند.
دختر 5 ساله اش را بغل میکند و میدود تا شاید بتواند آب و تکه نانی به همسر و فرزندش دیگرش برساند..
یک کیلومتر مانده به پایگاه کمک رسانی، کودک 5 ساله اش هم میمیرد..او را هم خاک میکند...
به پایگاه میرسد...فقط توانست اطلاع دهد که پنج کیلومتر آنطرف تر هزاران نفر گرسنه و تشنه در حال مرگ هستند...
رهبر معظم جمهوری اسلامی ایران زودتر از رسانه ها این موضوع را متوجه میشود و مبلغی را برای مردم سومالی ارسال میکند...
هلال احمر ایران و دیگر کشورها برای کمک اعزام میشوند...
ای کاش میدانستیم درک کنیم که با حتی با 100 تومان میتوانیم جان یک انسان را نجات دهیم
خبرها حاکی از آن است که گرسنگی در سومالی، روزانه جان 100 نفر را می گیرد و بدتر این که اکثر جان باختگان زنان و کودکان هستند.