در تمنای نگاهت بی قرارم تا بیایی

من عبور لحظه ها را می شمارم تا بیایی  
صبح یک آیینه بر منبر زچشمان تو می گفت

تا ظهور چشم تو چشم انتظارم تا بیایی  
سرشماری کن تو در آدینه از گل های پرپر

هم دعا با لاله های بی شمارم تا بیایی  
خاک لایق نیست آقا تا به رویش پا گذاری

 در مسیرت جانفانم گل بکارم تا بیایی  
صبحدم با عشق، دستت یا علی دارم که

 هرگز لحظه ای چشم از شقایق بر ندارم تا بیایی
 بی تو باغ سبز دل ها رنگ پاییزی گرفته

 باز هم بر وصل تو امیدوارم تا بیایی 
                               *     *     *
  به گردش ذوالفقار حیدر آید

 زمان عمر خناسان سرآید
 نسیم دلنشین صبح صادق 

 طبیب حاذق دل های عاشق 
  به یک دستش سلاح و حکم قرآن

به دست دیگرش داروی درمان 
  ولی حَیّ سبحان خواهد آمد 

  دیانت را نگهبان خواهد آمد
    خوشا آنان که از خط ولایت 

 تلغزد پایشان هنگام غیبت
 

آثار دعا شرح آثار دعا در زندگی فردی و اجتماعی

آثار دعا عبارتنداز

1-نزدیکی به خدا:

«دعا موجب کمال نفس و قرب به خداست. امام صادق (ع) می‌فرماید: هیچ گاه دعا را ترک نکنید، زیرا عملی را پیدا نمی‌کنید که مانند دعا موجب نزدیکی به خدا باشد.» (1)

حضرت در جای دیگر می‌فرماید: « نزد خدا مقاماتی است که بدون دعا و درخواست کردن کسی به آن نمی‌رسد.» (2)

2-شناخت خدا:

دعا درس تمام عیار خدا شناسی و کلاس توحید و عرفان است.

وقتی نام‌های پروردگار مانند رحمان و رحیم و سمیع و بصیر را به زبان جاری می‌کنیم، اولاً توجه می‌کنیم که پروردگاری مهربان و شنوا و بینا و آمرزنده داریم، در نتیجه امیدوار به رحمت و آمرزش او می‌شویم.

 ثانیاً دعا کننده سعی می‌کند صفات خدایی را در خود ایجاد و تقویت نماید. نیز کوشش می‌کند با همگان مهربان و باگذشت باشد. با دعا انسان از یک سو به مبدأ و معاد متصل می‌شود و از سوی دیگر فقر و نیاز ذاتی او ظاهر می‌گردد.

3- سرکوبی نفس:

نیایش‌گر با ایستادن در پیشگاه حق و با توجه به کبریایی او، در خود، خضوع و خشوع احساس می‌کند و خدا را به بزرگی یاد می‌کند. فقط دعا است که فروتنی توأم با مناعت و عزت نفس می‌آورد.

4-یاد خدا: 

در دعاهای وارده نمی‌توان دعایی را یافت که از ذکر و یاد خدا خالی باشد. بعضی از اهل معرفت گفته‌اند: انسان در دعا و سؤال از خداوند باید حاجت و خواسته‌اش را وسیله ذکر قرار دهد، نه آن که ذکر را وسیله حاجت، یعنی حاجت باید مقدمه برای ذکر باشد. (3)

5-درک لذت  سخن گفتن با محبوب:

مؤمن با دعای خویش، لذت مکالمه با محبوب را ادراک می‌کند. افتخاری بالاتر از این نیست که بنده بدون واسطه با معبود خود درد‌ دل کند. در این صورت است که دعا کننده حاجتش را از یاد می‌برد. امام صادق (ع) می‌فرماید:« هر گاه دعا کردم و مرا اجابت کرد، عرض حاجت خود رافراموش کردم، چون اجابت کردن حق تعالی، اعظم و اجل است ،اگر چه بنده از خدا جمیع نعمت های ابدی بهشت را بخواهد.» (4)

6-پاکی و پاکیزگی:

دعا کننده در موقع دعا، باید آدابی را رعایت کند، که از جمله آن‌ها، ترک لقمه حرام و صداقت و راستی در گفتار و کردار است. در این صورت مقید می‌شود که از راه حرام ارتزاق نکند و کسب و کارش ناروا نباشد. پیداست که با این وصف به چه مرحله‌ای از پاکی می‌رسد. 

7-درمان بیماری:

دعا کننده با دعای خود، تلقین به نفس می‌کند تا روی پای خود بایستد و از حوادث نهراسد. تلقین به نفس از نظر روان شناسان در بهبود بیماری‌های روحی و جسمی مؤثر است.

در مورد «مسیو گوئه» گفته شده: امراض علاج ناپذیر را با اسلوب خاص معالجه می‌کرد. از جمله روش‌های او این بود که جملاتی می‌ساخت و بیمار را موظف می‌کرد که آن‌ها را در اوقات و اوضاع معینی به ویژه صبح، به محض بیدار شدن تکرار نماید، کار این مرد به جایی رسید که دانشجویان پزشکی پس از فراغت از تحصیل طب، نزد او می‌رفتند و مدتی شاگردی این پزشک فرانسوی طب ناخوانده را می‌کردند. این نکته به طور مفصل در پرسش دوازده مطرح خواهد شد.(5)

8-آرام بخشی:ادامه مطلب...

    مد (fashion)            

 مد واژه‌ای فرانسوی و به معنی شیوه و روش و در شکل مصطلح به معنی طریقه موقتی است که طرز زندگی، لباس پوشیدن و دیگر رفتار­های برخی افراد را تنظیم می‌کند. در جامعه شناسی به رفتار جمعی نو ظهوری که به قدر رسم اجتماعی تثبیت نشده باشد، مد اجتماعی گویند. (sacial fashion)

 مد از آن حیث از سلیقه‌های شخصی متفاوت است که تا حد معینی، افراد را به اجبار به جانب هم­گونی (conformity) سوق می‌دهد. مد به قرارداد نزدیک است، زیرا از تمایل به حیثیت اجتماعی نشأت می‌گیرد.

 طبق نظریه "جورج زیمل" مد همان تغییر غیر متمرکز جنبه‌های فرهنگی زندگی است و از یک تنش اساسی در وضعیت اجتماعی انسان ناشی می‌شود. از طرفی هر کدام از انسان‌ها دوست دارند از دیگران تقلید کنند و از طرف دیگر مایلند، متفاوت از دیگران باشند. جریان مد به هر دوی این تمایلات توجه می‌کند. "زیمل" که نظریاتش در مورد مد هم­چنان مورد استفاده جامعه‌شناسان است، معتقد است که ­این تمایلات دوگانه به ماهیت انسان‌ها برمی‌گردد؛ انسان‌ها از یک طرف دوست دارند عین همسایه خود عمل کنند و از طرف دیگر از او متمایز باشند.

 بنابراین مد از نظر جامعه شناسان یکی از راه­های مختلف زندگیادامه مطلب...

داستانی زیبا از خوش خلقی حضرت زهرا (علیهاالسلام)
امام حسن عسکری (علیه‏السلام) فرموده است: «روزی زنی نزد حضرت فاطمه (علیهاالسلام) آمده و گفت: مادر ضعیفی دارم که در مورد نماز، دچار اشتباهی شده و مرا نزد شما فرستاده است تا از شما مشکل او را سؤال نمایم . حضرت فاطمه (علیهاالسلام) جواب سؤال او را داد . سؤال دوم را پرسید و حضرت فاطمه جواب داد و سؤال سوم را نیز جواب داد تا 10 سؤال کرده همه را جواب فرمود . زن از زیادی سؤالهایش شرمنده شد و گفت: بیش از این شما را به زحمت نمی‏اندازم و دیگر سؤال نمی‏کنم .
صدیقه طاهره (علیهاالسلام) فرمود: باز هم بیا و هر چه سؤال داری، بپرس . اگر کسی را اجیر کنند که بار سنگینی را تا ارتفاعی بالا ببرد، ولی در مقابل، به عنوان پاداش و مزد به وی صدهزار دینار طلا بدهند، آیا در مقابل چنین اجرتی این کار، یعنی حمل بار سنگین، برایش دشوار خواهد بود؟ آن زن پاسخ داد: نه .
حضرت فرمود: هر پرسشی که پاسخ می‏دهم، به بیش از فاصله زمین و عرش (همانند) جواهر و لؤلؤ پاداش می‏گیرم . پس مسلم است که تو هر قدر سؤال کنی، برای من هیچ گونه ناراحتیادامه مطلب...

ما خیل بندگانیم ما را تو می‌شناسی
هر چند بی‌زبانیم، ما را تو می‌شناسی

ویرانه‌ئیم و در دل گنجی ز راز داریم
با آنکه بی‌نشانیم، ما را تو می‌شناسی

با هر کسی نگوئیم راز خموشی خویش
بیگانه با کسانیم ما را تو می‌شناسی

آئینه‌ایم و هر چند لب بسته‌ایم از خلق
بس رازها که دانیم ما را تو می‌شناسی

از قیل و قال بستند، گوش و زبان ما را
فارغ از این و آنیم ما را تو می‌شناسی

از ظن خویش هر کس، از ما فسانه‌ها گفت
چون نای بی‌زبانیم ما را تو می‌شناسی

در ما صفای طفلی، نفسرد از هیاهو
گلزار بی‌خزانیم ما را تو می‌شناسی

آئینه‌سان برابر گوئیم هر چه گوئیم
یکرو و یک زبانیم ما را تو می‌شناسی

خطّ نگه نویسد حال درون ما را
در چشم خود نهانیم ما را تو می‌شناسی

لب بسته چون حکیمان، سر خوش چو کودکانیم
هم پیر و هم جوانیم ما را تو می‌شناسی

با دُرد و صاف گیتی، گه سرخوش است گه غم
ما دُرد غم کشانیم ما را تو می‌شناسی

از وادی خموشی راهی به نیکروزی است
ما روز به، از آنیم ما را تو می‌شناسی

کس راز غیر، از ما نشنید بس «امینیم»
بهر کسان امانیم ما را تو می‌شناسی